‘E parol ce steveno comme suon e ce stanno ancora e te chiamano. Fa’ silenzio: sient chiù chello ca dicenno pecchè se perdono dint’a l’aria. ‘A vita, spiss, è nu suono, nu mumento. Tienel, accussì, stretta-stretta. L’uocchie, nu sguardo, nu sorriso accennato, na llacreme ca nun sponta, nu penzier carnale è musica, chella sospesa ca tu, senza essere nu musicista, scriva assaie. Si puo’ luvà liev: nun mettere ati cose ‘e cchiù; l’aria e l’acqua so’ chiù necessarie comme nu salario di fame e na casa appena pe durmì. Ma chest so’ cosa ca nun stanno nè ncielo nè terra. Pirciò le devi afferrare …